ben hiç orta okulda, lisede falan erkekleri tavlamaya çalışan kızlardan olmadım... hiç öyle bir ihtiyaç hissetmedim açıkçası, bir sevgilim olsun da falan filan...
bir tek hatırlıyorum hazırlığın yazında istemiştim çok, isteyince oluyor ama yine öyle kendi halimde takılmıştım... özel bir çaba sarfetmemiştim... açıkcası sevgilisiz yapamayan kızlardan hiç olmadım... hayatımın belirli zamanlarında var olup, kısa süre sonra gidiyorlardı...
en azından orta okulda erkeklere hiç o gözle bakamamı, çocukluğumdaki bütün arkadaşlarımın erkek oluşuna bağlıyorum... onları öyle önce hep arkadaş olarak gördüm, ve arkadaşlarımla hiç sevgili olmadım, sonraları başta hoşlanıp sonra arkadaş olduklarım oldu ama... hatırlıyorum orta okuldaki sıra arkadaşım erkeklerle çok konuştuğuma dair bir dedikodu çıkarmıştı, heralde o günden sonra daha az konuşmaya başladım, uzaklaştım... başkalarının benim hakkında ne düşündüğünü önemsediğim zamanlardı, şimdi de hiç önemsemiyor sayılmam ama umursamıyorum...
lisede çok samimi erkek arkadaşlarım olmadı o yüzden, gerçi yine pek bi eksiklik hissetmemiştim... onun yerine çok harbi kız arkadaşlarım vardı, yatılı okuduğum için 24 saatimi paylaştığım, kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmiş, eğlenceli, duygulu, birazda sonrunlu kızlar...
aslında başka bir şeyi anlatmak için başlamıştım yazıya...
neyse...
üniversitede erkek arkadaşlarımla aramı iyi tutuyorum... özellikle saflığını kaybetmemiş olanlarını seçiyorum, seçiyorum değil aslında seviyorum... sevince, değer verince arkadaşlık zaten kendiliğinden oluşuyor...
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder