iyi oldu...

oldu işte...

onun içimden geçeni benim kelimelerimle söylemesi mutlu ediyor beni...

"tutkunu mu kaybettin?" dedi...

ben onu yatıştırırcasına, ama iyiyim eskisi kadar üzülmüyorum artık hem kendimi daha güçlü hissediyorum, dedim...

onun içinde iyi olduğunu söyledi... bazen sevmediğim bir insan tipine dönüşüyordum o tutkulu anlarımda, anlayışsız ve aşırı bencil oluyordum, ve çok üzülüyordum beklediğim gibi davranamadığında... ve beni üzdüğü için şiddetli biçimde onu suçluyordum... en ufak hatası kırıcı tartışmalara dönüşüyordu sayemde... onun için de iyi oldu artık onu pek yıpratmıycam ve aslında beni hiç isteyerek üzmedi...

iyi oldu...

çok fazla kaplamıştı benliğimi, kendime geldim sanki... ilişkimizin ilk başladığı günlerdeki gibi hissediyorum kendimi, ondan vazgeçebilecek kadar güçlü... ama yanımda olması beni daha güçlü yapıyor... nasıl kendimi bu kadar zayıflattım ki... o beni zaten böyle sevmişti, güçlü, mutlu ve umursız bir dönemimde girmişti hayatıma...

içinde hep uyandırmak istediğim o korku uyandı sonunda... beni kaybetme fikri...

çünkü ben içimde ona ait bir şeyleri kaybettim... o da farkında bu onu üzmek için ya da bana ilgi göstersin diye takındığım bir tavır değil...

"uzaklaşıyoruz" dedi dün gece konuşurken...

yakınlaşırız yakında dedim... korkusuna karşı iyimser ve yatıştırıcı davranıyorum...

yakında derken buluştuğumuzda mı? diye sorduğunda anladım korktuğunu...

bu yaz hiç iyi olmadı, dedi sonra kendi kendine...

böyle aldırmaz yaklaşabilmeyi ne çok istemiştim ilk ay... sonunda dönüştüm işte... ben uzaklaşmayı hiç istemedim, uzaklaşmadım da... hep paylaşmaya çalıştım, hem yapmak istediğim günümü özetlemek gibi sıkıcı bir şey değildi, gözüme çarpan bana ilginç gelen şeyleri paylaşmaya çalışıyordum... aramızdaki mesafeyi böyle yenebileceğimizi düşünüyordum açıkçası... son on gündür falan o paylaşma isteğimi de kaybettim...

içinde bulunduğum durumu şöyle niteliyorum...

bolca sevgi ve şefkat eşliğinde potansiyel bir aşk hali...