ben üzülmeye başladığım an kaçtım... bu kaçışlarımın hatrınadır yüzümdeki gülümsemeler...
ama kaçamıyorum bu sefer...
kendimi zayıf hissediyorum... kaçmak için geç kalmış gibiyim...
yine de gülümsemeyi bırakmış değilim...
güçleniyorum... kaçtım dediysem hepsinden de kurtaramadım paçayı... o endişeyle uyuduğum günleri özlerdim, gereğinden fazla uzun süre mutlu olduğumda... öyle avuturdum içimdeki sızıyı 'acılar insanı büyütür'...
kaçışım içimdeki çocuğu öldürmemek içindi belki...
ölmedi de, hala çocuksu sayılırım...
garip bir acı içimdeki kaçabildiklerime benzemiyor... kendi kendime dindiremiyorum...
işte biraz daha büyüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder