annem ve teyzem

annem evden hiç ayrılmadığı için öfkelidir ailesine karşı genelde... teyzem uzun süre ailesiyle birlikte olamadığı için kırgındır biraz... bir de dayım var ama onun ne hissettiği hakkında bir fikrim yok... hepsinin arasında üçer yaş var, annem en büyükleri teyzemse ailenin küçüğü...

ilkokulu yatılı okumuşlar... dedem annemi kız başına onca yolu gidip gelmesin diye dayımla birlikte yazdırmış ilkokula; annem iki yıl geç başlamış, dayım bir yıl erken... bir söylentiye göre dedem, dayımı yaşı küçük diye okula yazdırmak istemeyen müdürü 'o zaman ikisi de gitmiycek' diye tehdit etmiş... annem hep ablalık yapmış, saçlarını falan kesermiş sınıf arkadaşlarının... orta okulu nerde okuduğunu bilmiyorum o sıralar ç.kale'nin merkezine taşınmışlar... öğretmen okulunu kazanmış annem, o zamanlar zormuş kazanmak gerçi şimdi de pek kolay değil... ama gönderememişler ticaret meslek lisesine gitmiş, şimdi o okulu imam hatip lisesi olarak kullanıyorlar, önünden geçerken şöyle bir iç geçiriyor... çalışmaya başlamış sonra muhasebeci olarak bir orta okulda... kardeşleri okumaya devam ederken o çalışmış, evin büyük kızının sorumluluğu... hep çanakkale'de kalmış ama hep ç.kale'de kalmak hiç istememiş... iş arkadaşlarıyla her gün kordon turu yapıp mısır yerlermiş, mutlulukla anlatıyor o günleri... ama içi buruk biliyorum, daha iyisini yapabilecekken engellendiği için kızgın... öğretmen olamadığı için kızgın...

teyzem... abisi ve ablasının okuduğu yatılı okula gitmemek için yalvarmış... 4 yıldır evin tek çocuğu olmanın keyfini sürüyormuş... o ilkokul üçteyken ananemler ç.kale'ye taşınmış... ne yapıp edip kaydını ç.kaleye aldırmış o da... annemin tersine teyzem ailesinden ayrılmak hiç istememiş... orta okulu bitirince ankara'da ziraatla ilgili bir okulu kazanmış, günlerce saklamış kazandığını bildiren zarfı... o zamanlar annemde çalıştığı için malii durumları daha iyiymiş, ankara'ya göndermişler onu... o ankara'dayken ananemin yanına okumaları için gönderilen akraba çocuklarını çok kıskanmış, benim yerime onlara bakıyorlar demiş içten içe... ankara'da çok güzel günleri olmuş, çok güzel anıları... sonra doğu görevi, tayinler falan filan derken ancak kardeşimin doğduğu yıl 1990'da dönebilmiş ailesinin yanına...

bu yüzden pek anlaşamazlar birbirleriyle annem ve teyzem, çoğu zaman kıskanmışlardır belki... birbirlerinin yerinde olmayı çok istemişlerdir... teyzem iyiki yaşamışım, gezmişim der ama buruktur içi... annemde mutsuz sayılmaz ama ananemi çoğu zaman tersler, kırgındır ona, oysa onu sevindirmek öyle kolay ki... ananemin, annemin bu tavırlarına çok üzüldüğünün farkındayım, o yüzden çoğu zaman korumaya çalışırım onu annemin kırıcı, umursamaz sözlerinden...

liseyi yatılı okumama neden bu kadar istekli olduklarını anlamamıştım o zamanlar, belli ki annem ikna etmişti babamı, hayallerini gerçekleştirmem için... lise'de eve çıkmak istediğim de ailenin asi kadınları annem ve teyzemi bulmuştum arkamda erkek olarak da yanlarında kardeşimi getirmişlerdi... iki odalı bir aparta yerleşmiştim... belki onları bu konuda yüzüstü bıraktım, o yüzden annem benimle konuşmazken babamın yüzünde haklı çıkmanın gülümsemesi vardı...

teyzem beni kendine hep yakın buldu, ailemden uzakta okuduğum için ama ben onun gibi değil daha çok annem gibiydim dışarıda okumak konusunda...

wuuwww! uzun olmuş... sonuçta hepsini seviyorum...