insanların benim güvenimi kazanmalarına gerek yok, kaybetmesinler yeter...

fazla mı güveniyorum insanlara...
kolay güveniyorum belki... ama duyduğum güven sarsılmaz değil ki...
yaptığım güvenmekten çok tanıma şansı vermek aslında, güvenmeden bir insanı ne kadar tanırsın ki... ben insanların bir bakışta ne mal olduğunun alaşılabileceğine inanlardan değilim...
hem birine güvenirsen, o kişi de kendini güvenilir hisseder... güven değerlidir, kimse kaybetmek istemez...

evet... hoyratça dağıtıyorum güvenimi etrafa, çevremdeki insanlara güveniyorum... kime tanıma şansı vereceğimi bilecek kadar da zeki buluyorum kendimi... kime hangi konuda, nerde güvenebilceğimi de biliyorum...
sen kalkmış bana "bende birine çok güvenmiştim ama... " diyorsun...
benimde güvenimi hiçe sayanlar oldu... ama ben insanlara güvenerek yaşıyorum işte... değer veriyorum insanlara...

yatılı okurken gece sohbetlerimizden birinin konusu "okulun başlarında birbirimiz hakkında ne düşündüğümüzdü", çok azı hakkında bir şeyler söyleyebilmiştim... önyargılı biri değilim, insanları zamanla tanımayı seviyorum...
düşünce insanlara seçici bir güven duyduğum söylenebilir... tanıdıkça kime hangi konularda güvenebileceğimi görüp, o konularda yardım istiyorum... kimseye tam anlamıyla güvendiğim söylenemez aslında, belki bu yüzden fazla yara almadım... ya da kolay atlattım...

böyleyim işte bende...
ama senden önce kimse insanlara bu kadar kolay güveniyor olmakla suçlamamıştı beni...
beni korumak için kendine bahane mi arıyorsun?